De club in het land van de Sovjets

In 1966 stak Club Méditerranée het IJzeren Gordijn over en vestigde zich in de USSR in Sotsji aan de oevers van de Zwarte Zee. Het jaar daarvoor had Gilbert Trigano een uitnodiging van minister Ankoudinov aanvaard. Het bezoek stelde Gilbert in staat de steden Odessa, Jalta en Sotsji te ontdekken, waar hij verliefd op werd. Hij bereikte een akkoord met de Sovjetautoriteiten om een ​​Club Méditerranée-dorp te stichten. Dit werd in 1966 voltooid.

In deze badplaats aan de Zwarte Zee, bijgenaamd "Het Saint-Tropez van de USSR", waren onlangs twee tweelinghotels gebouwd. Naar aanleiding van de overeenkomst gaf de Sovjetregering toestemming om het beheer van één van de twee over te dragen aan Club Méditerranée, terwijl het andere hotel werd teruggegeven aan Intourist (de officiële toerismeorganisatie in de USSR).

Het dorp opende in mei 1966. De GM's waren voornamelijk Fransen en Belgen. Pierre-Jean Laplace werd benoemd tot dorpshoofd en omringde zich met een paar GO's. Waterskiën, onbekend aan de Kaukasus, behoorde tot de activiteiten van het dorp. Overigens ontdekte de Russische piloot van de buitenboordmotor met tractie deze sport voor het eerst. Volgens berichten was zijn besturing erg ruw, maar essentieel.

Toen partijfunctionarissen na een paar maanden van exploitatie de balans op wilden maken, viel het enorme verschil tussen de twee hotels hen op. Het eerste was vol kleur, bloemen en leven, met overvloedige buffetten en een feest met gekke borden, terwijl het tweede grijs, somber en treurig was. Moskou nam snel een besluit: Club Méditerranée moest zijn biezen pakken. Zo'n model paste niet bij de richtlijnen van de partij.

Club Méditerranée verbrak echter niet haar banden met het Oostblok. Satellietlanden Roemenië en Bulgarije zouden Club Méditerranée-dorpen op hun grondgebied krijgen. Het laatste Oostblokdorp, Roussalka in Bulgarije, zou in 1996 sluiten, ditmaal om andere redenen dan de politieke situatie in het land.