Het eerste dorp dat in Marokko ontstond, was Al Hoceima in 1963. Al Hoceima, tegenover de Pinon, een klein Spaans fort op een eilandje, lag midden in een eucalyptusbos in een nationaal natuurpark. Al Hoceima was vanaf de opening een huttendorp en was gericht op tennis en paardrijden. Het werd in 1963 geopend door
Hassan II, koning van Marokko, de GM moest via Tanger of Rabat reizen voordat hij na lange uren in de bus in het dorp aankwam. Zich bewust van het probleem dat dit voor de GM en de club veroorzaakte, stelde Hassan II in 1964 de bouw voor van een internationale luchthaven op twee stappen van het dorp. Al Hoceima sloot in 2003 om economische redenen. Op 24 februari 2004 veroorzaakte een aardbeving met een kracht van 6,3 op de schaal van Richter veel slachtoffers in deze wilaya
In 1966 opende de Club Méditerranée het dorp Agadir. Dit initiatief was gedurfd, maar zou het begin markeren van de toeristische bloei voor de regio. 6 jaar geleden werd Agadir getroffen door een hevige aardbeving met een kracht van 5,7 op de schaal van Richter. Deze aardbeving, de dodelijkste in de Marokkaanse geschiedenis (15.000 slachtoffers en ongeveer 30.000 gewonden), verwoestte het grootste deel van de stad Agadir.
De club was het eerste toeristische complex dat werd opgericht en kon zich op een toplocatie vestigen, direct aan het strand. In Agadir behaalde de club een dubbele overwinning, aangezien het het eerste clubdorp is dat is gebouwd met hard materiaal en het hele jaar door geopend is. De steractiviteit is golfen, met de beroemde golfbaan van de duinen op enkele kilometers van het dorp. Hier worden regelmatig internationale wedstrijden van hoog niveau gehouden.
Wat de GO's in Agadir echt opviel, was het eerste dorp waar een GO een eigen kamer had...
HURP GO, twee seizoenen in Agadir
Voormalig zeiler tijdens de universiteitsvakanties tussen 1968 en 1972, bleef ik de club bezoeken als algemeen directeur. Het waren de goede oude tijden van Club Med, toen een informeel aanspreekpunt de norm was, toen we aan tafels van 8 personen aten, toen de dorpen slechts een paar honderd mensen boden, toen het avondentertainment leuk was.
Ik herken de Club Med van vandaag helemaal niet meer, de dorpen zijn gigantisch, sommige tafels in de restaurants zijn gereserveerd voor vakantiegangers die wijn van de kaart bestellen, zoals bijvoorbeeld in Gregolimano, en inschrijving voor betaalde waterski- of zeilcursussen is noodzakelijk als je iets meer wilt doen dan een rondleiding van 3 minuten of een uitje van 30 minuten per dag. De kamerprijs varieert afhankelijk van de ligging en het uitzicht. De algemeen directeurs die nu de volle mep betalen, zijn veeleisend en soms zelfs mopperig geworden.
Om al deze redenen ging ik een aantal jaar geleden niet meer naar de club, die overigens helemaal niet meer overeenkomt met de club uit de tijd van Gilbert Trigano. Arme jongen, als hij eens zag wat er van Club Med is geworden!