1960-1970 Het Grote Tijdperk

De groei van de club

In 1960 viert de club zijn 10-jarig jubileum. Dit jubileum wordt gevierd in de Moulin de la Galette en de Salle Pleyel. Het gerenoveerde Djerba heropent met veel tamtam nadat Tunesië in 1958 onafhankelijk werd en de spanningen tussen Tunesië, Frankrijk en Algerije enigszins zijn afgenomen. Dit nieuwe decennium zal Club Méditerranée de kans geven zich te ontwikkelen, te groeien door overnames te doen (Voir & Connaître in 1967, CET in 1970 bijvoorbeeld) en door de grenzen elk jaar verder te verleggen.

En dan te bedenken dat deze groei had kunnen worden ingekort. We zitten begin jaren zestig en Club Méditerranée verkeert in slechte, heel slechte staat. De formule werkt goed, maar dekt niet alle gedane investeringen. De club zit in de schulden. Ze staat op de rand van faillissement. In 1963 neemt Gilbert Trigano het voorzitterschap over, dat aanvankelijk een roulerend voorzitterschap had moeten zijn (het ene jaar Gilbert Trigano, het jaar daarop Gérard Blitz, enz.). Dit roulerende voorzitterschap zal nooit worden uitgevoerd, omdat het in de vergetelheid is geraakt. De redder van de club heet Edmond de Rothschild. Hij koopt 35% van de aandelen van het bedrijf en zorgt ervoor dat Club Méditerranée weer op de been komt. De club is gered en kan haar ontwikkeling voortzetten.

Tot de meest opvallende voorbeelden (en ook de meest brutale) behoorden de openingen van de dorpen Arzhiv in Israël in 1961, en vervolgens, dankzij een groeiende vriendschap met het Koninkrijk Marokko, Al Hoceima in 1963, Agadir in 1966, terwijl de stad in volle wederopbouw was na de hevige aardbeving van 1960. Ook de verovering van het Oostblok was een ware brutaliteit. De Club deed het IJzeren Gordijn vallen terwijl de Koude Oorlog woedde. Sotsji in de USSR in 1965, dorpen in Roemenië en Bulgarije (Thalassa, Nesebar en vervolgens Rousalka) en deze beroemde Ivan Franko, een Sovjet koopvaardijschip, dat onder de vlag van Club Méditerranée voer en vanaf 20 december 1965 GM meenam op cruises naar Rhodos, Malta of Egypte, en dit 26 jaar vóór Club Med One!!

De club maakte de revolutie van mei 1968 nauwelijks mee. Er vonden interne gesprekken plaats tussen de GO's en Gilbert Trigano en de oprichting van een onafhankelijke vakbond, maar dit weerhield de GM's er niet van om het strand elders dan onder de kasseien te ontdekken. Na Oost-Europa trok Club Méditerranée westwaarts, beginnend bij de Antillen. Fort Royal op Guadeloupe, de Boucaniers op Martinique openden in het jaar dat er gevochten werd in het Quartier Latin. Het jaar daarop opende een sneeuwdorp in de Verenigde Staten in Bear Valley, Californië.

Nu de jaren zeventig naderen, beschikt Club Méditerranée over 28 dorpen verspreid over vier continenten, nadat ze Connaissance du Monde en Voir & Connaitre hebben overgenomen. Het bevindt zich in een goede positie om de jaren zeventig tegemoet te treden.

70 De jaren van totaal geluk.

Het decennium begon met de overname van CET (Club Européen du Tourisme), de grootste concurrent van Club Méditerranée. De meeste CET-dorpen breidden het aantal Club Méditerranée-dorpen uit, zoals Kusadasi in Turkije, Malabata bij Tanger, Cargèse op Corsica, enz. In deze jaren opende de Club jaarlijks drie dorpen. Ze vestigde zich in Sub-Sahara Afrika, eerst in Assinië in Ivoorkust, vervolgens in Senegal, Midden-Amerika, de Indische Oceaan, enz. Elk land wilde dat Club Méditerranée een dorp op zijn grondgebied zou openen.

Ook het aanbod aan sportactiviteiten breidde zich uit. Golf en windsurfen deden hun intrede. In een aantal dorpen werden "forums" opgericht. Deze forums boden activiteiten aan zoals conferenties en optredens van gastkunstenaars. François de CLOSET gaf conferenties en de Splendid-groep van L'HERMITE, BLANC, JUGNOT en co werden uitgenodigd. Geïnspireerd door hun verblijf in de Club brachten ze in 1978 de film "Les Bronzés" uit. De film was een kassucces. Hij gaf een bepaald beeld van het leven in de Club, maar de essentie van het verhaal klopte.

Ook in de reclamewereld (posters en tv) bleef Club Méditerranée niet onopgemerkt. De campagne, gebaseerd op de werkwoorden "spelen", "lachen", "liefhebben" en "vertrekken", tegen een achtergrond van een paradijselijk landschap, verspreidde zich door heel Frankrijk. In 1976 bedacht Jacques Séguéla de slogan die nog steeds de basis vormt voor alle reclamecampagnes: "De Club, het mooiste idee sinds de uitvinding van het geluk."

Gedurende deze hele periode vond er ook een morele bevrijding plaats. De omstandigheden, de sfeer in de dorpen, sommige dorpen werden natuurlijk, zoals Sveti Marko. En toen, het moet gezegd worden, wisten we nog niets van aids. Meer hoef ik u niet te vertellen, u begrijpt het wel.