Leysin

Leysin

Locatie: Zwitserland (kanton Vaud – regio Aigle)
Soort dorp: Hotels
Jaar van opening: 1956
Jaar van sluiting: 2002

Een beetje geschiedenis: Voordat ik u het verhaal van de oprichting van Club Méditerranée in Leysin vertelde, wilde ik de geschiedenis van dit Waadlandse dorp op 1200 meter hoogte, met een prachtig uitzicht op de Dents du Midi en een uitzonderlijk klimaat, niet vergeten. U begrijpt waarom Club Méditerranée in Leysin de ideale omstandigheden heeft gevonden om vier van haar dorpen te vestigen.

Halverwege de 18e eeuw begon Leysin, een moeilijk bereikbaar bergdorp, dankzij de geneeskunde en de opkomst van de klimatologie, te floreren. Thomas Malthus, een Engelse politiek econoom, schreef een rapport waaruit bleek dat de inwoners van dit dorp aanzienlijk langer leefden dan de inwoners verderop in de vallei. Volgens hem was het klimaat gezonder. Tot 1896 was Leysin moeilijk bereikbaar en pas vanaf die tijd werden de weg en een kleine tandradbaan vanuit Aigle aangelegd.

In 1903 kwam Dr. Roller op het idee om de zon te gebruiken om patiënten met bottuberculose (longtuberculose, die later ook werd behandeld) te genezen. Hij koos Leysin vanwege het milde klimaat en de lange jaarlijkse zonneschijn om kuuroorden te openen en patiënten zoveel mogelijk bloot te stellen aan de zon en de rust. Het aantal beschikbare bedden steeg van 120 bedden in het Grand Hôtel tot meer dan 1150 bedden verspreid over de klinieken en 37 sanatoria die in de loop der jaren voor dit doel werden gebouwd. De ontdekking van antibiotica voor de behandeling van tuberculose in de jaren 50 luidde de doodsklok voor sanatoria. Sommige werden afgebroken, andere omgebouwd tot hotels voor toeristen. Juist in deze tijd verscheen Club Méditerranée op het toneel.

1955 Jean Pierre BECRET ontdekt Leysin

Het verhaal begint begin 1955. Een paar algemeen directeuren vroegen de club om sneeuwdorpen te openen. Jean Pierre Becret kreeg van Gérard Blitz de opdracht om te prospecteren. Hij had geen idee waar hij op moest letten. De club kende destijds alleen tenten en was nog maar net begonnen met het opzetten van hutten op Corfu. Hotels zonder water in de kamers en militaire kazernes interesseerden hem niet. Via een algemeen directeur ontmoette hij op het laatste moment meneer Tissot, die hij in Lausanne ontmoette met Robert Metraux, die destijds de club vertegenwoordigde op het kantoor in Genève.
Meneer Tissot liet zijn twee gesprekspartners weten dat hij vier hotels had (drie in de stad en de laatste afgelegen) die mogelijk geschikt zouden zijn. De betreffende gebouwen waren voormalige, verlaten sanatoria die geen commerciële waarde meer hadden, voegde hij eraan toe.
Terug in Parijs laat Jean Pierre BECRET, tijdens een debriefing georganiseerd met Gérard BLITZ, de foto's zien die tijdens zijn missie zijn genomen en zegt tegen hem:

 "Kijk snel, want we nemen niets van dit alles mee. We nemen iets mee van een tuberculosestation waarvan ik de naam vergeten ben."

Op de vraag van Gérard of het hotel goed is, zal Jean Pierre antwoorden:

"Ik weet het niet, ik ben er nog niet geweest!!"

Op basis van deze overeenkomst, die in Lausanne werd gesloten, trad Leysin in 1956 toe tot de Trident.

Leysin en de club deelden 46 jaar lang een liefdesverhaal. In 2002 kwam er een einde aan het verhaal en verliet de club Leysin. Het schrappen van verlieslatende wijken en de verhuizing naar een luxere buurt gaven de doorslag.

De 4 dorpen

Club Méditerranée heeft tot wel vier afzonderlijke hotels bezet. Het begon allemaal met Les Chamois in 1956, het meest afgelegen hotel van de club in Leysin. Na verloop van tijd verhuisde de club naar de majestueuze Mont Blanc, tegenover het treinstation van Feydey, naar Chamossaire, door de club omgedoopt tot Charleston, en naar Belvédère.

In de wintereditie van 1966/67 van de Trident werden de vier dorpen belicht. Dit zou de laatste editie zijn waarin ze allemaal werden belicht. Het jaar daarop werd het Hôtel des Chamois niet meer vermeld.

Lijst van Club Méditerranée-hotels in Leysin, ingedeeld per jaar

Les Chamois 1956-1967 (eerste cdv Gérard Blitz)
Le Belvédère: 1957-2002 (eerste cdv Tony Hatot)
Le Mont Blanc: winter 1963/64 tot winter 1970/71 en vervolgens onder de naam Charleston van winter 1971/72 tot winter 1990/91
Le Charleston (ex Chamossaire): winter 1959/60 tot winter 1970/71

Elk hotel heeft een bijgebouw dat gebruikt wordt voor overboeking van GM's, maar ook om GO's te huisvesten.
– La Tour Mayen voor de gemzen.
– La Pyrole voor de Belvédère (gedeeld met de gemzen). De manager is Odette PHILIPPOFF (de vrouw van Dimitri). La Pyrole werd al snel verlaten vanwege de geografische ligging.
– Les Mélèzes voor de Charleston. Les Mélèzes wordt gebruikt als hoofdkwartier van de algemeen directeur van alle dorpen. De eerste is Robert LANQUETIN.
– Les Cabris voor de Mont Blanc.

Zaterdag 4 december 1971:

In de namiddag brandde het casino van Montreux volledig uit. Een toeschouwer stichtte per ongeluk een hevige brand tijdens een concert van Frank Zappa. De brand verwoestte het etablissement volledig, ondanks de vele brandweerwagens en brandweerlieden die waren ingezet om de brand te blussen. Het was ook op deze dag dat de Charleston in rook opging. De brand brak rond 10.00 uur uit in een van de werkplaatsen in de buurt, waar nog wat afwerkingswerkzaamheden, met name laswerk met een brander, plaatsvonden. Het winterseizoen van 71/72 was nog niet begonnen, dus de Charleston was leeg. Gelukkig maar!
De Mont Blanc zou omgedoopt worden tot Charleston.

Dorpshoofden

Velen van hen volgden elkaar op in de vier dorpen.
In 1956 opende Gérard Blitz Les Chamois. Tony Hatot opende Le Belvédère in 1957.

De reis

Het eerste vertrek was op zaterdag 22 december 1956.
Speciale slaaptrein van Club Méditerranée van Parijs Gare de Lyon naar station Aigle (TGV uit de jaren 90!), vervolgens, afhankelijk van het bouwjaar, touringcars naar de dorpen of de kleine crèmekleurige en bruine tandradbaan naar station Leysin Feidey.

En vandaag.

Op de plaats van het Charleston is een hotelresidentie Le Central gevestigd

Mont Blanc en Belvédère zijn hotelscholen geworden van de SHMS-groep (Swiss Hotel Management School, de grootste Engelstalige hotelschool van Zwitserland). Een kleine kabelbaan verbindt de twee gebouwen.

De lariksen staan ​​er nog steeds. Tegenwoordig is het een woonhuis met appartementen.

Wat Chamois betreft, is het lot helaas anders. In de jaren 70 en 80 werd het bewoond door sneeuwklassen, waarna het in verval raakte en volledig in de vergetelheid raakte.
Tegenwoordig is het interieur van het hotel volledig gedegradeerd en verwoest. Sommige musea zijn getagd met krakers die het pand hebben bezet. Een video gemaakt door Urbex (bezoekers van gebouwde en verlaten plekken) is huiveringwekkend.

In 2014 werd er echter een renovatieproject gestart om er een luxe hotelcomplex van te maken, de Chamois, maar daar hebben we vandaag geen nieuws meer over. Google Maps-afbeeldingen laten zien dat er niet veel gebeurt, afgezien van een verlaten gebouw.